Gorące źródła

Westchnął. Podążył za nią z powrotem do wody, teraz już ledwie czując jej kojące ciepło. Zanurzył pysk w pianie i wypił trochę, nie zwracając uwagi na pryskające mu do oczu ciepłe krople. Zamknął tylko ślepia i przez chwilę pił, a potem podniósł głowę. Niebo wyraźnie pociemniało, choć nawet nie zauważył, kiedy.
- Nigdy nie chciałaś jej zapełnić? - zapytał mimochodem, gładkim tonem. Znowu nakładał maskę. - To często bardzo przyjemna odmiana - powiedział, dotykając chrapami lustra wody i patrząc we własne oczy. Drżące, niemal niewidoczne prze pianę odbicie niewiele mu pomogło. Jak zwykle. Polegając na sobie, zawiódł się już nie raz. Jeszcze więcej razy starał się to zmienić... z marnym skutkiem.
- Odziedziczyłem to po nich - zapewnił ją.

- Zapełnić? Czemu miałabym zapełniać swoje życie złudnymi nadziejami? Takie działanie jest kompletnie bez sensu, biorąc pod uwagę to, że potem czułabym się jeszcze gorzej. A teraz... jest dobrze - powiedziała z wyczuwalną złością w głosie. Jednak nie była spowodowana pytaniem Pożeracza, tylko samego stosunku Galadrieli do takich rzeczy, o czym on niekoniecznie przecież mógł wiedzieć. Westchnęła głucho, chowając swoje uszy w gęstej grzywie. Nikomu nie zdradzała swoich przemyśleń, ale skoro on wcale jej nie znał, to istniała spora ewentualność, że nie będzie krytycznie jej oceniał, prawda? Chociaż sama nie wiedziała, czego może się po nim spodziewać.
- Nie zauważyłam - odparła żartobliwym tonem, spoglądając na niego. Nie... nie mogła powiedzieć, że wygląda źle. Prezentował się lepiej od niej. Wyciągnęła nieznacznie swoją szyję do przodu, delektując się ciepłą wodą, która przyjemnie masowała jej całe ciało.

- To wszystko jest bardzo piękne i melodramatyczne, słońce - powiedział anioł swoim znanym już, bezwstydnym tonem. - Wierzę, że miałaś trudne życie... ale postaraj się teraz o tym nie myśleć. Masz nowe rozdanie, możesz zacząć od początku. Wierz mi, da się - dodał z błyskiem w piwnym oku. Życie wysysa z nas życie.
Złote myśli, złote - i głupie.
Zakląskał kilka razy językiem, a pusta przestrzeń odbiła ten dźwięk echem po lodowych górach. Dlaczego wybrał to miejsce na swój dom? Co on tak właściwie tutaj robił?
Te pytanie nagle skłębiły mu się w głowie. Zawsze zaczynają to robić, gdy tylko wdaje się z kimś w nostalgiczną rozmowę.

Zaśmiała się w pierwszej odpowiedzi na jego słowa. Skierowała na niego swoje zdumione spojrzenie, tym bardziej, jakiego określenia użył wobec niej. Czym prędzej wyszła z wody, swoje kroki kierując tak, aby stanąć naprzeciwko niego, delikatnie dotykając kopytami przednich kończyn lekko zmąconej tafli.
- Nie wiem, jak bardzo bym chciała, to i tak zawsze coś będzie przypominało mi o tym, co zrobiłam. I jedna wędrówka do kolejnej krainy niczego w tym aspekcie nie zmieni. Wierz mi, o niczym nie da się zapomnieć - powiedziała z niejakim znudzeniem, ponieważ nijak słowa ogiera miały się ku temu, co sama przeżyła. Ostatnie, czego chciała, to wyżalanie się przed kimś z trudów, jakie napotkała na swojej drodze. Spojrzała na niego, nagle czując drżenie wszystkich partii swojego ciała. Przez dłuższą chwilę nie potrafiła oderwać od Pożeracza swoich kobaltowych ślepi nawet wtedy, gdy zmoczyła swoje spierzchnięte chrapy w wodzie.

Ocena obrony
Oczywiście zwierza udało się poskromić bez większych problemów, w czym pomogła również moc ogiera - była to doskonała okazja do przetrenowania swoich umiejętności.
Żerek, +2S +1P

Jęknął.
- Nie chodziło mi o to, żebyś zapomniała. Nie zapomnisz. Ale stare sprawy gryzą przez resztę życia i naprawdę potrafią je zmarnować - powiedział spokojnie, zataczając chrapami kręgi na wodzie. Odczuł spokój. Rozmowa z klaczą uspokoiła wrzeszczące w jego głowie demony, które tak usilnie wypędzał... a tryb życia, jaki wybrał, nieustannie stawiał te maszkary na jego drodze.
A nikt w nie nie wierzył.
Potrafił jej uwierzyć w to, że przeżyła koszmary. Że co raz styka się z własnymi demonami. Że budzi się w środku nocy z krzykiem na ustach.
Był jednym z nich.
Pozwolił zetknąć się ich spojrzeniom, przez chwilę w jej ślepiach poczuł magnetyzującą iskrę, coś przykuło jego uwagę... i ulotna chwila prysnęła, pozostawiając tylko mętny ślad. Patrzył na nią intensywnie jeszcze przez chwilę... A potem opuścił wzrok.
Nie da się o niczym zapomnieć... Cóż. On najwyraźniej potrafił.

Uśmiechnęła się blado, z wahaniem w swoich ruchach wchodząc coraz głębiej w ciepłą, bulgoczącą wodę. Nie miała zamiaru naruszać jego wolności prywatnej, więc gdyby wykazywał jakąś niechęć wobec tego, że dołączyła się, coraz mogła się wycofać.
- Przez pewien czas udawało mi się je nawet zignorować - zaczęła zmęczonym głosem, który ukazywał w sobie niemal wszystko, co ją trapiło. - Przez krótki czas moje życie wyglądało normalnie.
Kobaltowe ślepia klaczy zdawały się przewiercać sylwetkę ogiera na wylot. Sama do końca nie wiedziała, co tak naprawdę ma o nim sądzić. Było w nim coś... innego. Ale ta inność wcale nie działa na jego niekorzyść, a wręcz przeciwnie. Nawet podczas przebywania w jego towarzystwie potrafiła się zrelaksować i na chwilę zapomnień o otaczających ją marach. Sennych lub rzeczywistych. Zapomniała, że pewnie dzisiaj znów z krzykiem zerwie się z swojego miejsca wypoczynku, ponieważ zaraz po zamknięciu powiek w miejscu czerni pojawią się krwawe plamy. Zmarszczyła nieznacznie chrapy, widząc, jak charakterystyczny błysk w jego oku nagle zniknął.
- Długo tutaj jesteś? - zapytała po chwili milczenia, sącząc leniwie ciepłą wodę.

Skinął lekko, zachęcająco łbem, gdy postanowiła jednak wejść trochę głębiej i poddać się kojącemu dotykowi gorącej, spienionej kipieli. Sam kilka razy umoczył chrapy i odrzucił głowę do tyłu, tak, że drobinki wody opadły na jego wciąż schłodzony grzbiet.
- Delektuj się każdą taką chwilą jak kremową bezą - mruknął ironicznie. Bo w chwili, gdy połkniesz ją na raz, utopisz się w cukierkowej słodyczy, a potem nie zostanie nic, co trzymało by cię blisko nieba. Gdy zniknie różowa pianka, polecisz w dół, dół, dół... i tylko cud będzie w stanie cię uratować przed twardym lądowaniem. Zacisnął na chwilę powieki, by ochronić oczy przed kroplami piany. Zanurzył w wodzie pysk aż po oczodoły. - Ale pamiętaj, że normalność kosztuje ogromną cenę - stwierdził. Wiatr odbił chłodem jego nagrzane chrapy, rozpalone ciało Pożeracza zaczęło momentalnie parować. Na jego wibryssach osiadły igiełki lodu. Dziwaczna gra dojmującego zimna aury zlodowaciałych skał i palącego, wodnistego, klejącego gorąca. Cóż, w końcu jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. A ja pościeliłem sobie swoje życie nad wyraz dziwacznie.
- Od samego początku - stwierdził. Odkąd pierwsze życie wystawiło do słońca swoje nierozwinięte członki, aż do momentu, w którym ostatnie istnienie pełzać będzie pod stygnącymi gwiazdami - będę. Pęknięte lustro. - Zgaduję, że ty przybyłaś... stosunkowo niedawno? - odbił pytanie i popatrzył w jej niebieskie oczy, szukając czegoś... tej iskry?
I paszoł won.
z/t