Rwący potok

Kiedy poczuła go w sobie, westchnęła cichutko, na jej pysku pojawił się drapieżny uśmieszek - trzeba było przyznać, trochę czasu minęło odkąd ostatni raz znalazła się w tego typu sytuacji, jednakże to absolutnie nie znaczyło, że wyszła z wprawy. Nieco odsunęła swój długi, lekko falowany ogon na bok, jednakże wbrew pozorom nie był to czyn ze względu na niego - po prostu nie chciała, by później się zabrudził, biel jednak dość porządnie kontrastuje z czernią.
Pozwoliła mu przez chwilę wysilać się samotnie, jednakże po chwili mocniej zaparła się kopytami, nieco rozsuwając tylne kończyny, by stanąć stabilniej, po czym zaczęła z lekka poruszać się wraz z ogierem, czekając na dalszy rozwój akcji. Była idealna, była wyjątkowa, klaczy, która była tak w s p a n i a ł a także w takiej sytuacji z pewnością nigdy nie spotkał... i nie spotka.
Odchyliła nieco do tyłu głowę, gdyż z pewnością było to lepsze rozwiązanie, niż przesadne pochylanie jej do przodu.

Kremowy ogier zawisł tak na niej, nie zwracał nawet uwagi w jakim miejscu to robią. Teoretycznie mieli czerpać z tego przyjemność, która zapewne winna być dla obojga. Kiedy to już zaczniesz to naprawdę nie myślisz o niczym innym. Chcesz to robić tu i teraz. Zapominasz, że nie jesteś gdzieś schowany wraz z nią by inni nie zobaczyli tego aktu. Wszyscy teraz mogli to widzieć, ale Poldarka wcale to nie trapiło. Podniecenie ogarnia nie tylko ciało, ale i umysł. To wszystko dodawało pikanteri. To, że widzą się zaledwie paręnaście minut, również miało znaczenie. Seks z osobą nieznajomą jest o wiele bardziej erotyczny. Robisz to co chcesz, spełniasz swoje fantazje i nie musisz się wstydzić. Bo już nigdy, właściwie NIGDY jej nie spotkasz. Ogier nie zastanawiał się nad tym, że ta zabawa może skończyć się dosyć poważnym kłopotem. Bo niechciane źrebię jest kłopotem. Wracając do sytuacji oboje najwidoczniej mieli się dobrze, nawet bardzo dobrze. Poldark przesunął chrapami nie odkrywając ich po jej szyji. - Tak dobrze...? Mówił cicho, a jego głos był przepełniony dominacją i podnieceniem. Klaczka za chwilę rozstawiła szerzej nogi, dajac mu lepszy dostep. Wiedział teraz, że może sobie pozwolić na mocniejsze pchnięcie. Głębsze doznania, po mokrym tunelu.... Nóż sam wchodził w masełko. Przednie kopyta obejmowały klacz, dając większą kontrolę nad penetracją. Kremowy zaczął dyszeć, dmuchając jej ciepłym powietrzem wprost na szyję. Wsuwał i wysuwał się z niej jak klucze z zamku. Brakowało tylko przekrętu. O nie, nie. Poruszał w taki sposób biodrami by każda jej ścianka w środku, poczuła dotyk jego członka. Zobaczył jak klacz dała swoją głowę do tyłu. Otworzył szczękę i chwycił zębami za spory kłąb jej grzywy. Gdy starał się wejść tak mocno w nią, ciągnął ją właśnie do tyłu. Jakby chciał przebić kolejną błonę dziewiczą, której niestety nie posiadała. Po dosyć długim akcie klacz mogła poczuć, że coś spływa jej po tylnich kopytach. Zaczynał zwalniać, gdy wszystkie jego mięśnie byly spięte. ..

A czy ona zwracała uwagę na to, gdzie się znajdują? Absolutnie nie, podobnie jak i ogier, który właśnie znajdował się na jej grzbiecie. Okolica była piękna i spokojna - zwyczajna, a więc i idealna na tego typu z pewnością niespodziewane dla niego spotkanie.
Z resztą, nawet, jeśli ktoś by ich tu zauważył - co z tego? Morrigan z pewnością nie byłaby bardziej speszona od tajemniczego bądź nie przybysza, który przekroczyłby ich ścieżki, które skrzyżowały się akurat w tym miejscu. Kto miałby cokolwiek przeciwko zwyczajnej czynności, tak zwanej sprawie 'dorosłych'? I kto odważyłby się rzucić jakąkolwiek obelgę bądź wyzwanie Żmii, nawet, jeśli gości ona w sobie inny rodzaj węża, który na dodatek dość prędko się porusza? Ogier nie był zbyt delikatny, ale i ona nie oczekiwała po nim czułości, jako, że był przypadkowo spotkanym, nic dla niej nie znaczył... i może właśnie to okazało się dość ważnym czynnikiem. Nie musiała nawet dbać o relację między nimi, bo po tym ekscesie zapewne i tak się nigdy nie spotkają, a nawet jeśli, to kto wie, w jakiej sytuacji? Może zostanie jego oprawcą, wrogiem, albo zapomni całkowicie o ogierze? Różne scenariusze pisze życie, zwłaszcza, jeśli postać jest kontrolowana przez kogoś "wyższego"... A co, jeśli my wszyscy jesteśmy?
Wracając do tematu, w przeciwieństwie do dyszącego przy jej szyi ogiera, ona trzymała się spokojnie, jako, że miała całkiem niezłą kondycję po tego typu przeżyciach z jej pierwszym i jedynym jak dotąd - i zapewne na zawsze - byłym partnerem. Oczywiste było więc, że tamten nie natrafi w niej na żadną przeszkodę, ale to w sumie i lepiej, przynajmniej była ciekawsza, no i oczywiście takowa, w której błona się znajdowała, zapewne nie oddałaby się ot tak obcemu ogierowi, chyba, że nieświadoma tego, co czyni.
Oczywiście, nie pozostawała dłużna jego wyczynom, poruszała się wraz z nim, a, gdy ten nie raz mocniej chwytał ją za grzywę, by wykonać mocniejszy ruch, cofała się w jego stronę. Nie raz też, dla urozmaicenia, zdarzyło się jej podbić zadem. Tego jej właśnie było potrzeba, stanowczego, silnego ogiera, który potraktuje ją właśnie w ten sposób, który dosłownie przez chwilę weźmie ją we władanie, zwłaszcza, że ten tutaj nie kwapił się zbytnio do prędkiego zakończenia, które i tak, prędzej czy później musiało nastąpić. Gdy poczuła ciepło rozlewające się po jej łonie, a ten zwalnia, podsunęła się pod niego mocno, poruszając zadem w przód i w tył, by pobudzić jego przyrodzenie do ponownego działania, by doprowadzić do kolejnej takiej sytuacji. Chciała zatrzymać ruję na najbliższe kilka miesięcy i wolała się upewnić, że cały jej wysiłek nie pójdzie na marne... chociaż, jeśli ten zwolnił całkiem i stracił entuzjazm, to po prostu bez jakiegokolwiek wstydu wysunęła się spod niego, przechodząc kilka kroków do przodu.

Ogier w pewnym momencie dokonał jeszcze dwa mocne pchnięcia, a potem zawisł na jej grzbiecie. Jego ciało musiało się przez  moment uspokoić, gdyż członek po orgaźmie był wrażliwy i reagował na drobny dotyk. A to powodowało lekkie drgawki na ciele Poldarka. Było mu dobrze, a nawet bardzo dobrze. Już dawno nie miał możliwości spuszczenia się w jaką kolwiek klacz. Ogier w pewnej chwili delikatnie masował chrapami jej szyję. Jakby ją nagrodził za posłuszeństwo. Samiec wcale nie stracił dalszej ochoty, musiał tylko dać odpocząć przyrodzeniu. O nie! Niech ta klacz nawet przez  moment nie pomyśli, że teraz sobie gdzieś pójdzie. Jak się już zaczęło to trzeba to skończyć, co prawda jeden koniec już był. Czuł jej zapach i był w niej, tak szczelnie jak się tylko dało. Poczuł kolejny przypływ podniecenia. Jego przednie kopyta zacisnęły się o wiele mocniej niż przed chwilą, na jej brzuchu. Mogła poczuć jak coś w jej łonie staje się twardsze i napiera na ścianki. Poldark namiętnie liznął jej szyję, a potem ugryzł. Aczkolwiek nie do krwi. - Poruszaj swymi bioderkami. Wręcz nakazał jej co ma zrobić. Szept ten był z przesytem pod tekstu seksualnego. Teraz to on chciał chwilę postać, a do niej należało by sprawnie pokręciła tyłkiem.

Morrigan, kolokwialnie mówiąc, entuzjastycznie dość poruszała swoim kształtnym zadem, chcąc zachęcić go do działania - w końcu chyba nie od tego jest ogier, by klacz musiała mu pomagać? Jeśli tamten uważał, że tak to się odbędzie, to grubo się mylił - po prostu by odeszła, zniechęcona jego pasywnością. Ogon klaczy poruszył się nagle, by ze sporą siłą uderzyć go w jego bok, a już prędzej nawet okolice słabizny. La Morte nie była cierpliwa... i nie chciała czekać, z pewnością nie.
Oczywiście, zdawała sobie sprawę, że ten musi odpocząć i że poruszając się od razu, z pewnością sprawia mu poniekąd nieco bólu, jednakże nie przejmowała się tym. Liczyło się tylko i wyłącznie jej własne zadowolenie - ogier nie miał tu nic do gadania zdaniem Morrigan. Swoista studnia bez dna z każdym ruchem sprawiała, że znajdował się głębiej, wręcz ocierała się o ogiera, by go pobudzić...
Widać mu się spodobało. Czuła to w zachowaniu jego przyrodzenia.
Na jego ugryzienie podbiła go dość mocno zadem, wręcz podrzucając go nieco do góry, jakby chciała powiedzieć "Rusz się!", chociaż skończyli zaledwie kilka bądź też kilkanaście sekund temu. Nie kręciło jej zaspokajanie żądz ogiera, który nic dla niej nie znaczył, kiedy więc nakazał się jej ruszać, by wykonać całą robotę za niego... Przeszła kilka kroków w przód, sprawiając, że ten znalazł się na zewnątrz, chociaż celowo nie wyślizgnęła się z jego objęć - ma jeszcze szansę... jeśli się postara, oczywiście.

Klacz nie musiała go zachęcać jakoś specjalnie, gdyż ciągle miał na nią chrapkę. Chciał poczuć się tak, że on tutaj dominuje i zleca rozkazy. Jednak chyba podobnie myślała ona, chciała zaspokoić tylko swoje potrzeby. Podark zresztą też chciał zaspokoić potrzebę stosunku. Miał okazję i to baaaardzo trafną. Mógł nazwać siebie szczęściarzem. No bo kto spotyka klacz, nie musi z nią rozmawiać i może się z nią nie źle zabawić. Cudowny dzień. Brązowe bioderka tej tutaj będą mu się śniły po nocach. I jej wewnętrzne ciepło... Gdy podbijała zadem , tyleczkiem do góry ogier odchylał nieco głowę do tyłu. Z jego kremowego pyska wylatywały ciche jęki i mocne, ciężkie wdechy i wydechy. - Ouh.. Tak dobrze,  tak mi rób. Klacz w pewnym momencie odsunęła się lekko, a jego członek dosłownie wyśliznął sie z jej cieplego, mokrego łona. Mogła poczuć sztywną pręć, która dotykała jej nogi. Bez dłuższej chwili zastanowienia Poldark doskoczył tam gdzie był. Gdyby jego kopyta mogły mówić to pewnie powiedziałby, że jej nie wypuszczą. Wsadził się w nią z powrotem, wejście było miłe... tak lekkie i zdawało się, że cała mlaszcze. Głowa ogiera zawisła na prawym boku jej brzucha. Rozpoczął serię intensywnych pchnięc. On sam nawet poczuł jak wszystko co ma wewnątrz, aż wypływa na zewnątrz. Przy penetrowaniu słyszał jak chlapie, mlaska. To pobudziło jego wyobraźnię. Trzaskal ją tak mocno, że sam gubił rytm, a jego penis wypadał z jej tylka. Szybko jednak bo poprawiał i dalej trzaskał ją w łono.

Uśmiechnęła się leciutko, czując, jak ten z niej wypada i ponownie podbiła zadem, by podkreślić swoją władzę. Nie był tu żadnym panem ani władcą, był nikim... Gdyby zechciała sobie teraz pójść, nic by z tego nie było i podobnie jak Morrigan, Poldark powinien zdawać sobie z tego sprawę. Mogła w każdej chwili przerwać i zostawić go z problemem, z którym de facto sam by sobie poradzić raczej nie mógł.
Nie miał tu żadnej władzy, żadnej decyzyjności... I nie miał prawa od niej czegokolwiek wymagać.
- A teraz wróć, gdzie byłeś - nakazała, gdy ten znalazł się poza nią i uśmiechnęła się w duchu, dość złośliwie z resztą, gdy poczuła, że ten nagle spełnia jej zachciankę. Bo właściwie taka była prawda - ona się mu oddała, ale to on był jej sługą... służył jej, spełniał kaprysy... A jeśli spróbowałby postąpić inaczej, po prostu by odeszła. Nie miała wiele do stracenia, zawsze mogłaby znaleźć innego ogiera i tyle. Mało ich było w krainie? Z pewnością nie.
Ogier od początku zachowywał się agresywnie - podobało jej się to. Nagrodziła go za to w prosty sposób - stopniowo poruszała się, podsuwając pod niego. Nie można powiedzieć, by nie przeżyła wcześniej czegoś takiego już wcześniej - była przyzwyczajona i nawet silne jak na ogiera o tak niewielkiej wartości tej statystyki ruchy nie były w stanie wybić jej z równowagi czy też pozbawić pewności siebie. Jedynie szerzej rozsunęła tylne kończyny, by było mu łatwiej jej służyć.