Gołoborza

No cóż, zdecydowanie nie jest to miejsce bezpieczne, gdzie możnaby stąpać pewnie i komfortowo. Mimo że zbocze jest dość łagodne i leży w niskich partiach gór, to usiane zostało hałdą kamieni, każdy wielkości, którą można w przybliżeniu porównać do kopyta przeciętnego hucuła. Każdy z kamieni może także w każdej chwili runąć w dół razem z tobą, bądź spowodować, że skręcisz kostkę, przewrócisz się i pokaleczysz - bowiem część z nich posiada ostre krawędzie. Można z pewnością stwierdzić, że niemal żaden z nich nie posiada obłego kształtu.

Szedł spokojnie i powoli, ale stanowczym krokiem. Emanowało od niego gęstą jak klej pewnością siebie, równie łatwo dającą się wyczuć, jak wór zużytych skarpetek po obozie z Analianem. Szedł, a lód płonął mu pod kopytami.
Anielskie loczki okalające mu głowę spłynęły na szyję, osłaniając ją częściowo przed śniegiem. Czuł się tu doskonale, jak w domu. W sumie 'dom' był niedaleko. Kilka wysokogórskich alejek, jeden czy dwa strome klify dzieliły go od przepełnionego surowym pięknem królestwa Acaru.
Tupnął nogą, obsuwając kilka oblodzonych kamieni. Uciekły mu spod kopyt, ale on nie potknął się ani nie przewrócił. Sam ustalał poziom gruntu. Przez chwilę szedł po wypełnionej wiatrem próżni, kilka centymetrów nad ziemią, a potem znów dotknął ziemi. Taka głupia zabawa. Rachunek prawdopodobieństwa - uda mu się zachować równowagę, czy skończy ze złamaną nogą, zdatny najwyżej jako podściółka lub pokarm dla robactwa?
Ogon załopotał na wietrze, rozłożył się w szeroki wachlarz jak ogon drapieżnego ptaka.

Czemu już na starcie wywołujesz na mnie skojarzenia z Gasiową???

Furaha przemierzał lodową pustynię zgrabnie stąpając pomiędzy obsuwającymi się głazami. Zbocze było nieco nachylone, a on sunął w górę, ku szczytowi niewielkiego wzgórza. Ostre krawędzie kamieni raniły mu pęciny, jednak nie zwracał na to większej uwagi. Właściwie ból momentami wydawał mu się całkiem przyjemny, ot, takie masochistyczne przebłyski. Jego umysł szybował wysoko nad powierzchnią ziemi. Całkowicie pogrążony w swych rozmyślaniach nie zauważył zupełnie obecności ogiera zaledwie kilkanaście metrów od niego. Dopiero gdy znalazł się w takiej odległości, że nie sposób byłoby nie wyczuć kleistej woni wietrznego stada tudzież stęchłych skarpetek. Fury targnął łbem kierując spojrzenie przenikliwie czarnych oczu na nieznajomego. Kilka chwil poświęcił na studiowanie jego szczupłej, wręcz wychudzonej sylwetki. Poruszył chrapami i drgnął lekko, dyskretnie dając do zrozumienia, że nie ma wrogich zamiarów. Właściwie nie miał żadnych. Nie widział jednak powodu, by się nie przywitać. Chociaż siwy ogier ewidentnie nie należał do stada Za(q)katarzonych rumaków, Fury raczej nie widział w tym przeszkody.

Wut? o.O Że gołoborza?


Rozszerzył chrapy i posmakował powietrze. Quatar. Pachnie tu Quatarem. Dlaczego? Przecież to wolne tereny... Odwrócił się.
Aha.
Zagnał wiatr, by przyniósł mu większą dawkę zapachu nieznajomego. Tak, zdecydowanie, Quatar. Ogier. Z nutką dalekich stron... Czyli nowicjusz. Pożeracz Dusz powiódł za nim chwilę wzrokiem. Lekko kiwnął łbem w zapraszającym geście, by tamten podszedł bliżej, w końcu i tak stał samotnie u podnóża gór. Chwila rozmowy - chociażby takiej naprawdę DZIWNEJ - nie zaszkodzi...
- Witaj - powiedział spokojnie, patrząc na niego. Nie potrafił określić jego rasy. Obydwaj byli mieszańcami? Możliwe. Ale w Pożeraczu płynęła krew anielska. Krew władców wichru. Takie tam.
Postąpił krok do przodu, miażdżąc kopytami stosik kamieni. Kilka posypało się w stronę drugiego ogiera. Popatrzył na jego poranione nogi. Kłąb jasnych włosów opadł mu na pysk. - Lubisz się tak katować? - zapytał z zainteresowaniem.

Brr, jak ja nie cierpię tych wszystkich ukształtowań terenu

Nieznajomy odwrócił łeb w jego stronę i kiwnął nim zachęcająco. Furaha postąpił kilka kroków do przodu, uważnie wybierając drogę między stosikami kamieni. Nie będą przecież wydzierać się do siebie z odległości kilkunastu metrów. Zarżał lekko na powitanie, nie uznając za konieczne odpowiadanie ogierowi w inny sposób.
- Poniekąd nie mam wyboru, skoro postanowiłem tu przybyć - odparł beztrosko.
Owszem, ból nie przeszkadzał mu aż tak bardzo jak mogłoby się wydawać, i jak zapewne przeszkadzał innym. Czasem bywał nawet ukojeniem, gdyż pozwalał na chwilowe zapomnienie o innych, dużo bardziej dręczących go kwestiach. Zamrugał powiekami chroniąc oczy przed światłem odbitym w czapach śniegu zalegających tu i tam.
- Tobie za to całkiem skutecznie udaje się tego uniknąć - wygłosił spostrzeżenie leniwym tonem - Należysz do ZeSRA Acaru, prawda?.

Widział, jak tamten z niejakim trudem podchodzi do niego. Patrzył na to z wymalowanym na pysku wyrazem życzliwego zainteresowania, aż w końcu sam też podszedł kilka kroków. Zauważył, że tamten oderżał w odpowiedzi na jego pozdrowienie. Cóż. Bardzo usilnie nie chciał używać utartych schematów. A anioł? Anioł nie miał nic przeciwko nim. Utarte schematy tysiąc razy już ocaliły mu życie.
- Mogę cię zapewnić, że ta wycieczka nie jest warta swojej ceny - powiedział. W końcu tu wszędzie jest tylko dużo kamieni.
- Stada... czysta formalność, ale tak - odparł na pytanie ogiera lekceważącym tonem.
Nie ma stad. Są konie. Nie ma ras. Są konie. Nie ma ludzi. Jesteśmy my.
Kopyto obsunęło mu się na kamieniu, więc podniósł je i postawił jeszcze raz - w próżni. Zdawało się, że nie opiera się o żaden poziom gruntu, a jednak trzymało ciężar ogiera. Gdy to zauważył, szybko z powrotem postawił je na innym kamieniu.

//Że tak zapytam, co to masz w podpisie? Bo ładne

Zatrzymał się w pobliżu ogiera i poczekał aż on również przystąpi parę kroków. Odwzajemnił życzliwy uśmiech. Czumu by nie zmienić nieco dotychczasowego podejścia do... wszystkiego? Niech ta jedna rozmowa będzie miła i przyjemna. Normalna. Albo nawet nie, ale niech w ogóle pozostanie rozmową, a nie przerodzi się w pułapkę bez wyjścia, z kratami z introwerstyzmu i traumy zaciskających mu się powoli na gardle. Będzie fajnie.
- Skoro tak mówisz... - Furaha wzruszył ramionami mimo tego że jest koniem i nie może tego zrobić - A jednak obaj tu przyleźliśmy - zauważył przypatrując się siwkowi - W jakim celu?
To pytanie było skierowane głównie do nieznajomego, ale mimowolnie Fury sam przystąpił do szukania na nie odpowiedzi. Po co odbył wycieczkę w to miejsce? Nie miał pojęcia. Wybrał pokryte skałkami wzgórze zupełnie przypadkowo. Zresztą, czy to ważne?
- Tak uważasz - bardziej stwierdził niż zapytał - A jednak stada bywają przydatne, nie sądzisz? W końcu władasz jednym z nich...
Raczej nie było mowy o pomyłce, zapach Acaru był zbyt wyraźny jak na zwykłego członka grupy. Fury'ego zaciekawiła jednak postawa ogiera. Zazwyczaj kazdy przywódca obnosił się ze swą pozycją aż do porzygu. W tym przypadku było inaczej.
- Jestem Furaha - uznał, że najwyższy czas na ujawnienie swej tożsamości i, szczerze mówiąc, liczył na wzajemność. Kłopotliwe robi się ciągłe myślenie o swym rozmówcy jako nieznajomym, a userce kończą się synonimy.

Spoiler:

Ogier chyba nie miał zbytnich oporów przed rozmową. Pożeracz miał nieco inne poglądy na ten temat. Zazwyczaj wolał nic nie mówić, bo gdy już mu się zdarzało, robiło się albo bardzo niepokojąco, albo zbyt sztywno, albo rozmowa schodziła na dziwne tematy. Albo urywała się. No cóż. Może niektórzy potrafią otwarcie i szczerze zjednywać sobie innych, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, albo chociaż nie przywdziewają się aż tak w towarzyską ogładę. Albo przynajmniej nie zachowują się jak wyrzutek społeczeństwa. Jakkolwiek to było - on do tej zaszczytnej elity nie należał. Pech, peszek, peszunio.
- Rzeczywiście - stwierdził ostrożnie, rozglądając się. - Nie mam pojęcia. To straszne zadupie - ośmielił się wyrazić swoją opinię, rozglądając się na boki - tak, jakby wcale nie obejrzał sobie tego miejsca dokładnie kilka minut wcześniej.
Legenda głosi, że gdy spotkają się dwaj introwertycy, początki mogą być trudne, ale potem... potem to już przyjaźń na całe życie. Pożeracz nie wierzył w to. Wolał towarzystwo demonów niż przyjaciół. Przynajmniej wiedział, czego się po tych piekielnych bestiach spodziewać. I wiedział, jak się przed nimi obronić.
Postarał się nie sprawiać wrażenia zaskoczonego, gdy usłyszał kolejne słowa ogiera.
- Po czym się domyśliłeś? Czyżbym emanował władczą godnością? - zakpił. Albo to przez ten sos na moich rogach. Tak, sos to jawna oznaka monarchii. - Władza to dziwna gra. Gra dymu i luster. I jest bardzo niestabilna. Nie wiem, co wszyscy w niej widzą - stwierdził, przewracając oczami. A jednak ciężko się jej pozbyć. W królestwie Acaru tyłek przymarza do tronu, a odrywanie się od niego wymaga sporej dawki gorącej wody i odporności na ból. - Devourer, Pożeracz Dusz. Do usług - powiedział z niepokojącym uśmiechem. Ostatnie dwa słowa padły bardzo cicho.

Uśmiechnął się półgębkiem na komentarz ogiera. Nie ukrywając, miał rację. Furaha akurat lubił zadupia, mimo że pokłady ostrych skałek mogły przysparzać kilku kłopotów, w postaci, na przykład, rozoranych pęcin.
- Zadupia mają swe dobre strony - zauważył - Choćby to, że większość uznaje je za zadupia... i ich unika.
Furaha odnosił wrażenie, że Pożeracz również nie czuje się najlepiej w towarzystwie. Och, urocze spotkanie dwóch introwertyczych duszyczek. Nie. Prawdopodobnie żaden z nich nie szukał nowych przyjaciół. Może dobrze byłoby już niedługo zakończyć to przypadkowe spotkanie i dyplomatycznie sięę oddalić. Za niedługo, ale jeszcze nie teraz.
- Władczą godnością i charakterystycznym zapachem, owszem. Zapach daje naprawdę dużo informacji. - postanowił nie wspominać o dziwnych, jelenich rogach, groteskowo oblanych wiśniowym sosem, mającym imitować krew lub wstążeczki - Obawiam się, że twe metafory, chociaz piękne, są kompletnie niepotrzebne. Nigdy nie nadawałem się do tego typu spraw i nie sądzę by to miało się zmienić.
Właściwie wywody siwka nudziły go, jednak nie musiał o tym wspominać. Postaraj się nie ziewać.
- Oryginalnie - skomentował imię, które podał mu ogier. Tyle, że nie bardzo go to dziwiło. Devourer od ogona do uszu rogów był oryginalny.

Skinął głową na komentarz ogiera, powstrzymując się od przepełnionego pretensjami westchnięcia w stylu: Skoro większość ich unika, czemu, na Thora, się tu znalazłeś? Powinieneś teraz pląsać gdzieś po herbacianych połaciach Qatary, nie tutaj... Nie, Pożeracz nie szukał przyjaciół. Przyjaciele są niebezpieczni.
- W dzisiejszych czasach ciężko o dobre zadupie - stwierdził Devourer, kręcąc głową z udawanym ubolewaniem. To przecież prawda. Samotnicy obijający się o szklane szybki swojej chomiczej kuli nie mają już gdzie posiedzieć w głuchej ciszy, zawsze ktoś ich najdzie. Za dużo bliźnich we wszechświecie. Za dużo. Trzeba ich eksterminować. Kiedyś cały świat był tylko lodową pustką. Ach, co to musiały być za czasy.
Pożeracz z wysiłkiem zrobił zeza, by spojrzeć na swoją sugestię rogów. Furaha spoglądał na nią zdecydowanie zbyt często - zwłaszcza, że nie istniała. Wiadomo przecież, że konie nie obnoszą się z rogami, a już na pewno nie potrafią produkować sosu wiśniowego o konsystencji wstążeczek.
Wzruszył ramionami.
- Nie wiesz tego, dopóki nie sprawdzisz - powiedział spokojnie, a potem kopnął jakiś kamyk. Odłamek potoczył się chwilę po stygnących ciałach swoich pobratymców, krusząc się i łamiąc po co mocniejszych uderzeniach. A potem pożarła go lepka ciemność. - Miła okolica - stwierdził Pożeracz Dusz.

//Tak myślałam Zamierzam obejrzeć, zamierzam juz od tygodnia

Postanowił porzucić już temat zadupia, gdyż zaczął się on powoli wyczerpywać. W głosie ogiera wyczuł odrobinę pretensji. Pewnie wybrał puste zazwyczaj okolice by pobyć samemu. Bez świadków, znajomych i natrętów. Furaha nie miał zamiaru mu przeszkadzać. Uznał jedynie, że warty zauważenia jest fakt, iż ON przybył tu pierwszy. Jak zwykle jednak postanowił się wycofać.
Pożeracz zezował na swoje wyimaginowane rogi. Siwemu przyszło do głowy, nie po raz pierwszy zresztą, że z jego nowym znajomkiem stroniącym od towarzystwa może być coś nie tak. W ogóle mu to nie pzreszkadzało.
- Niektórych rzeczy nie opłaca się już sprawdzać. I może brzmię w tej chwili jak jakiś zdziadziały leń i skończony pesymista bez aspiracji... - zawiesił na chwilę głos by zlikwidować upierdliwą muchę gryzącą go w lewy pośladek - Ale życie wymaglowało mnie dostatecznie paskudnie, bym miał do tego prawo.
Odwrócił się niemrawo zbierając się do odejścia. Dość już tutaj zabawił i, chociaż odbyta rozmowa mogła wydać się dziwna, nudna lub bezowocna, Furaha odbiarał ją jako całkiem... kształcącą. Machnął ogonem na pożegnanie. Gdy odszedł kilka kroków dotarło do niego neutralne stwierdzenie Pożeracza, zapewne nie do niego już skierowane. Rzeczywiście, miła.
- Do zobaczenia.

z/t

- Wierzę, wyglądasz jak przeżuty i wypluty. Do zobaczenia.
Powiódł za nim wzrokiem. Nie odpowiadał już potem nic więcej, tylko uśmiechnął się blado. Dziwna sytuacja... skąd ten ogier się urwał? Zdawał się doskonale rozumieć, co anioł ma na myśli. I nie przeszkadzały mu jego dziwactwa. Pożeracz rozwinął skrzydła swojego szaleństwa i pozwolił wiatrowi się podnieść. A co tam. Nie da się być do końca normalnym w świecie ułożonym przez popaprańców tej samej rasy.
Odleciał.

z/t

Widząc wielki błysk na niebie kara klacz od razu popędziła w jego stronę. Gdy tylko uderzył o ziemię ta przyśpieszyła, by jak najszybciej znaleźć się w jego pobliżu. Przeskakiwała każdą napotkaną przeszkodę i pędziła niczym wiatr. Chciała być tam pierwsza i jedyna! W końcu nie miała okazji zbadać ani jednego meteorytu a ten byłby jej pierwszym.
Widząc go w zasięgu wzroku skamieniała z wrażenia. Był taki olbrzymi! Bez problemu przerastał wielkością niejednego wyższego konia! Kel ostrożnie i niepewnie zaczęła się zbliżać podziwiając wspaniały kamień.

Widząc jak meteoryt się rozpada z początku przeraziła się i odskoczyła kilka metrów w bok. Wybuchnie, zabije mnie! Z jego wnętrza jednak wyłoniło się coś zupełnie innego. Sylwetka konia. Konkretniej ogiera, siwego z czarną grzywą i ogonem. Ogólnie różnił się od innych bardzo, ale jednocześnie nie był inny. Nie zrozumiesz zapewne o co userce chodzi po głowie. Wydawał się tajemniczy, dziwny. Nie dostrzegł jej chyba.
Kelaya podeszła bliżej i stanęła mu przed oczyma, by ją wreszcie zauważył i przemówiła do niego nieco chrypliwym głosem.
- Witaj nieznajomy. Skąd tu przybyłeś? -zapytała bardzo zaintrygowana i zainteresowana jego przybyciem na ziemię.
- Mogę ci jakoś pomóc? -kontynuowała nieco zestresowana aczkolwiek zupełnie zadowolona z tego spotkania. Jest dziwnie, ale no nie można pojąć tego rozumem. Kiedy ci spada co dzień meteoryt przed oczy, i co dopiero wychodzącego z niego konia.

// pozwól, że w sesjach z MG będę pisała krótsze posty ^^ bo za dużo to tutaj dodać nie mogę xD

Mimo iż koń nie robił niczego nadzwyczajnego z jakiegoś dziwnego powodu sprawiał wrażenie takiego zagubionego i w ogóle. Na jego odpowiedź niemal nie parsknęła śmiechem. Znam kosmitę! Szybko jednak doprowadziła siebie do porządku i spoważniała. Ostatnio dzieją się z nią dziwne rzeczy, których rozumem nie wyjaśnisz.
Uwadze karej angloarabce nie uniknął brak odpowiedzi na zadane przez nią pytanie. Zarzuciła grzywą i parsknęła. Czego potrzebujesz? Zapytała samą siebie. Była pewna, że chce mu pomóc o ile ten będzie jej potrzebował. Nie wyglądał na rozmownego.
- W czymś ci pomóc? -powtórzyła, tym razem głośniej i wyraźniej dbając o dykcję. W końcu może nie usłyszał lub nie zrozumiał jej poprzedniego pytania. Albo nie chciał słyszeć? Wlepiła zatem wzrok w przybysza z nieba i czekała aż ten coś powie.

- Jesteśmy na Ziemi. Konkretniej na Palomino -powiedziała spokojnie. Słysząc jego odpowiedź cofnęła się o kilka kroków w tył. Wyczuła, że coś jest nie tak. A jego następne pytanie tylko to potwierdziło.
- Mnie? -odpowiedziała zmieszana. Nikomu oprócz Alcanderowi się już nigdy w życiu nie odda. I  to pewne. Nie ma mowy nawet o chwilowej przyjemności.
- Przestań! -trzepnęła kopytem w ziemię, gryząc go mocno w szyję.

// haha te posty "na szybko" xD zaraz poprawię ^^



Tak, był naprawdę nieustępliwy i zachowywał się dokładnie tak jak jakiś obłąkany. Szkoda, że Kelaya zorientowała się o tym za późno. Na co ona w ogóle liczyła biegnąc tu za tym meteorem. Żałowała równie mocno co tego, że nie wybrała Alcandera na początku i została w Acarze.
- Czy ty się aby na pewni dobrze czujesz! -zarżała tak głośno, że echo niosło się na odległość kilkunastu długich kilometrów. Chce walki? Będzie ją miał... Pomyślała widząc, że ten na nią szarżuje. Uderzając o karą załatwił jej dodatkowy rozpęd. Przyśpieszyła gwałtownie i mimo iż nie miała za dużo sił postanowiła się bronić i również zaatakować.
Będąc rozpędzona wyskoczyła zza resztek meteora i pogalopowała prosto na ogiera. Za kogo on się w ogóle uważa? Dziwkarz! W takiej szybkości zyskała cenną siłę i zdecydowała się uderzyć go jak najmocniej pozwalał jej organizm w jego bok i spróbować chwycić się miękkiego podbrzusza. Jeśli atak się powiódł, szybko stanęła dęba zasłaniając brzuch przednimi kończynami, aby nie mógł zaatakować w niego.
- Taki z ciebie chojrak! Gwałcić ci się chce! -dodała gniewnie na koniec.

Warknęła ostrzegawczo. Miała zdecydowanie dość tego chamskiego typa, który uważał się za bóg wie kogo. Tego Kelaya nie mogła sobie odpuścić. (jakkolwiek to brzmi) Zaczęła głośno rżeć i protestować.
- Nie oddam się nikomu! -prychnęła bardzo napinając przy tym mięśnie - Odejdź stąd... Jeśli chcesz "zaliczyć" udaj się gdzieś indziej! Ja nie mam ochoty nawet na ciebie patrzeć!
Prędzej popełnię samobójstwo, niż oddam ci się w jakikolwiek sposób. To nie było zabawne, a kara naprawdę miała dość tego typa, ewidentnie myślał, że zdobędzie wszystko. Niestety, ale się myli!
Angloarabka widząc iż stoi za nią machnęła tylnymi kończynami chcąc zadać mu ból i zyskać na czasie, aby się oddalić.