Mroźne cele

Głęboko, głęboko w tundrze, wśród drzew spętanych okowami z lodu... Kamienna budowla o nieco przerażającym kształcie. Ściany nie trzymają ciepła, więc zawsze jest tutaj przeraźliwie zimno oraz sucho. Powietrze uchodzi z nozdrzy i warg kłębami pary, ciało wyziębia się. Co kilka metrów na ścianie płoną pochodnie, lecz nie dają odpowiedniej ilości ciepła. Tylko prawdziwie zahartowane konie, prawdziwie sercem oddane Acarowi są w stanie spokojnie przetrwać ziąb lochów. A wiatr hula, przetacza się po korytarzach. Kamienne mury są ostre i surowe, szerokie, lecz przypominające nory. Z metalowej kraty na suficie zwisają łańcuchy, podzwaniające o siebie w upiornej kakofonii. Pod ścianami stoją rzędy klatek, ich pręty są grube, lodowate i skorodowane. W każdej z nich znajduje się kilka metalowych pierścieni wychodzących ze ścian lub dolnych partii klatki, służących do przywiązywania lub przykuwania ofiary. A na chłodnym kamieniu murów rozwieszone są, połyskujące groźnie, narzędzia tortur wszelakich. Miłej zabawy.

Wparował tu, ciągnąc za sobą na sznurach piękną, arabską klacz. Trochę, ale tylko trochę dała mu popalić. Wciąż liczył po cichu na chwilę rozrywki. Otworzył jedną z cel, o skorodowanych, pokrytych szronem prętach i otworzył drzwi, uroczym gestem zapraszając klacz do środka. Jeśli się opierała, siłą zmusił ją do wejścia. Wszedł za nią. I zamknął drzwi na klucz.
Szybkim ruchem narzucił na jej szyję łańcuch, przypiął go do ściany i spojrzał na nią w zadumie.
- I jak, słońce? - zagadnął melodyjnym tonem. - Podoba ci się u nas? Nie nazbyt wilgotno i ponuro? - Uśmiechnął się paskudnie, a potem strzelił z ogona - ot tak, dla wykonania jakiegoś prostego gestu. Potem podszedł do niej i przesunął chrapami po jej łopatce. - Zdradź, jak ci na imię? - Brzmiało to jak pytanie, dzięki odpowiedniemu akcentowi. Każdy jednak zorientowałby się, że to rozkaz.

Weszłam za nim, co jakiś czas zatrzymując się lub szarpiąc. W gruncie rzeczy jednak udało mu się dotrzeć ze mną na miejsce. Przed celą zatrzymałam się, i strzeliłam z ogona, tak aby go gdzieś uderzył. W końcu jednak ogier wepchnął mnie siłą do celi. W końcu był ode mnie silniejszy. Jako że byłam koniem arabskim, pustynnym, przyzwyczajonym do gorąca, było mi zimno. Ale nie miałam nic do gadania. Gorzej jak spróbuje mnie rozgrzać w inny sposób.
- Nie, nie podoba. Za zimno. - odpowiedziałam mu. Pod wpływem jego dotyku cała zadrżałam, ale stałam spokojnie. Rzuciłam mu wrogie spojrzenie. - Mam na imię Sinnyelle. - powiedziałam chłodno.

Spoiler:

W pustej przestrzeni rozbrzmiał cichy, gardłowy śmiech anioła. Spodobało mu się uderzenie z ogona. Nawet na przegranej pozycji ona nie przestaje walczyć o swoje. Uważał to za urocze.
- Znam kilka wspaniałych sposobów na rozgrzanie, ale widzę, że ktoś się już tobą zajął - powiedział, podszczypując ją zębami w ucho i przesuwając pyskiem po jej spalonym włosiu. - Dziwne, że tak urocza klaczka jak ty ma tak potężnych wrogów. Kto to był? - zapytał, a trzy słowa zawisły w powietrzu. To musiał być ktoś potężny. Spalił jej grzywę i ogon. Gdyby spaliła się z przyczyn naturalnych, nie byłoby to tak precyzyjne, bo ogień nie tknął skóry. Zresztą Devourer miał własną opinię na ten temat. Żaden koń nie potrafił w naturalny sposób otrzymywać ognia, chyba że... ktoś taki jak on. Władający magią, tyle że ognia. Koniecznie musiał się dowiedzieć, kto to był.

z/t oboje bo fabuła obumarła